| ازان پس بفرمود تا گرگسار | بیامد بر نامور شهریار | |
| بدادش سه جام دمادم نبید | می سرخ و جام از گل شنبلید | |
| بدو گفت کای بد تن بدنهان | نگه کن بدین کردگار جهان | |
| نه سیمرغ پیدا نه شیر و نه گرگ | نه آن تیز چنگ اژدهای بزرگ | |
| به منزل که انگیزد این بار شور | بود آب و جای گیای ستور | |
| به آواز گفت آن زمان گرگسار | که ای نامور فرخ اسفندیار | |
| اگر باز گردی نباشد شگفت | ز بخت تو اندازه باید گرفت | |
| ترا یار بود ایزد ای نیکبخت | به بار آمد آن خسروانی درخت | |
| یکی کار پیشست فردا که مرد | نیندیشد از روزگار نبرد | |
| نه گرز و کمان یاد آید نه تیغ | نه بیند ره جنگ و راه گریغ | |
| به بالای یک نیزه برف آیدت | بدو روز شادی شگرف آیدت | |
| بمانی تو با لشکر نامدار | به برف اندر ای فرخ اسفندیار | |
| اگر بازگردی نباشد شگفت | ز گفتار من کین نباید گرفت | |
| همی ویژه در خون لشکر شوی | به تندی و بدرایی و بدخوی | |
| مرا این درستست کز باد سخت | بریزد بران مرز بار درخت | |
| ازان پس که اندر بیابان رسی | یکی منزل آید به فرسنگ سی | |
| همه ریگ تفتست گر خاک و شخ | برو نگذرد مرغ و مور و ملخ | |
| نبینی به جایی یکی قطره آب | زمینش همی جوشد از آفتاب | |
| نه بر خاک او شیر یابد گذر | نه اندر هوا کرگس تیزپر | |
| نه بر شخ و ریگش بروید گیا | زمینش روان ریگ چون توتیا |