| کنون زین سپس هفتخوان آورم | سخنهای نغز و جوان آورم | |
| اگر بخت یکباره یاری کند | برو طبع من کامگاری کند | |
| بگویم به تأیید محمود شاه | بدان فر و آن خسروانی کلاه | |
| که شاه جهان جاودان زنده باد | بزرگان گیتی ورا بنده باد | |
| چو خورشید بر چرخ بنمود چهر | بیاراست روی زمین را به مهر | |
| به برج حمل تاج بر سر نهاد | ازو خاور و باختر گشت شاد | |
| پر از غلغل و رعد شد کوهسار | پر از نرگس و لاله شد جویبار | |
| ز لاله فریب و ز نرگس نهیب | ز سنبل عتاب و ز گلنار زیب | |
| پر آتش دل ابر و پر آب چشم | خروش مغانی و پرتاب خشم | |
| چو آتش نماید بپالاید آب | ز آواز او سر برآید ز خواب | |
| چو بیدار گردی جهان را ببین | که دیباست گر نقش مانی به چین | |
| چو رخشنده گردد جهان ز آفتاب | رخ نرگس و لاله بینی پر آب | |
| بخندد بدو گوید ای شوخ چشم | به عشق تو گریان نه از درد و خشم | |
| نخندد زمین تا نگرید هوا | هوا را نخوانم کف پادشا | |
| که باران او در بهاران بود | نه چون همت شهریاران بود | |
| به خورشید ماند همی دست شاه | چو اندر حمل برفرازد کلاه | |
| اگر گنج پیش آید از خاک خشک | وگر آب دریا و گر در و مشک | |
| ندارد همی روشناییش باز | ز درویش وز شاه گردن فراز | |
| کف شاه ابوالقاسم آن پادشا | چنین است با پاک و ناپارسا | |
| دریغش نیاید ز بخشیدن ایچ | نه آرام گیرد به روز بسیچ |