بگفتا که رامشگری بر درست
|
|
ابا بربط و نغز رامشگرست
|
بفرمود تا پیش او خواندند
|
|
بر رود سازانش بنشاندند
|
به بربط چو بایست بر ساخت رود
|
|
برآورد مازندرانی سرود
|
که مازندران شهر ما یاد باد
|
|
همیشه بر و بومش آباد باد
|
که در بوستانش همیشه گلست
|
|
به کوه اندرون لاله و سنبلست
|
هوا خوشگوار و زمین پرنگار
|
|
نه گرم و نه سرد و همیشه بهار
|
نوازنده بلبل به باغ اندرون
|
|
گرازنده آهو به راغ اندرون
|
همیشه بیاساید از خفت و خوی
|
|
همه ساله هرجای رنگست و بوی
|
گلابست گویی به جویش روان
|
|
همی شاد گردد ز بویش روان
|
دی و بهمن و آذر و فرودین
|
|
همیشه پر از لاله بینی زمین
|
همه ساله خندان لب جویبار
|
|
به هر جای باز شکاری به کار
|
سراسر همه کشور آراسته
|
|
ز دیبا و دینار وز خواسته
|
بتان پرستنده با تاج زر
|
|
همه نامداران به زرین کمر
|
چو کاووس بشنید از او این سخن
|
|
یکی تازه اندیشه افگند بن
|
دل رزمجویش ببست اندران
|
|
که لشکر کشد سوی مازندران
|
چنین گفت با سرفرازان رزم
|
|
که ما سر نهادیم یکسر به بزم
|
اگر کاهلی پیشه گیرد دلیر
|
|
نگردد ز آسایش و کام سیر
|
من از جم و ضحاک و از کیقباد
|
|
فزونم به بخت و به فر و به داد
|
فزون بایدم زان ایشان هنر
|
|
جهانجوی باید سر تاجور
|
سخن چون به گوش بزرگان رسید
|
|
ازیشان کس این رای فرخ ندید
|