| درین دامگاه عجیب و غریب | که هر صید را بود دامی نصیب | |
| همایون به چنگ همایان فتاد | وزان دولت و رفعتش شد زیاد | |
| ولی آن گروه مدارا مدار | که با نقدیک گنجشان بود کار | |
| علاجی نکردند تلبیس را | به ابلیس دادند بلقیس را | |
| درین خانه نه رواق دو در | که دیده ز یک مادر و یک پدر | |
| دو خواهر یکی همسرش سروری | رفیع آستانی بلند افسری | |
| یکی در سرش سایهی ناکسی | که سگ را ازو عار آید بسی | |
| دو داماد در سلک یک خاندان | یکی کامران و یکی خر چران | |
| ازین هر که زاید بود جد وی | جهان داوری مثل دارا و کی | |
| وزان هرچه زاید بود نقد قلب | زاب تا به صد پشت کلب ابن کلب | |
| از آن قیمتی گوهر پاک حیف | وزان در که افتاده در خاک حیف | |
| به باد ای فلک برده آن خاک را | جدا کن ز هم پاک و ناپاک را |