| شوی گر مایل معماری ویرانه‌ی عالم | ز ویرانی برون آیند ایرانی و تورانی | |
| اگر تبدیل تحت و فوق عالم بگذرد در دل | زمین‌ها جمله فوقانی شوند افلاک تحتانی | |
| به روز دولتت نازد جهان کز انبساط آمد | ز ایام دگر ممتاز چون نوروز سلطانی | |
| حسد رخش تسلط بر ملوک نظم می‌تازد | تو سرور چون کمیت کلک را در نثر میرانی | |
| ز طبعت بر بنان و از بنان بر خامه می‌ریزد | گوهر چندان که حصر آن تو خود تا حشر نتوانی | |
| فدای نقطه‌های رشحه کلک تو می‌گردد | در بحری و سیم معدنی و گوهر کانی | |
| نمی‌خواهم تو را ای کعبه‌ی حاجات کم دشمن | که روز دولتت عید است و دشمن گاو قربانی | |
| فلک را نیست چون یارا که گردد میزبان تو | سگانت را به خون دشمنانت کرده مهمانی | |
| دلت بحریست آرامیده اما در غضب کرده | تلاطم‌هایش سیلی کاری دریای طوفانی | |
| ز رشگ دست زر ریز تو بر سر خاک می‌بیزد | به غربیل مطر بیزی که دارد ابر نیسانی | |
| تو در عالم چنان گنجیده‌ای کز معجز انشا | همان خود معنی صد فصل در یک سطر گنجانی | |
| درند از رشگ بر تن شاهدان نظم پیراهن | تو چون بر شاهد معنی لباس نثر پوشانی | |
| اشارات به نانت چرخ را دوار گرداند | اگر دوران ندارد دست ازین دولاب گردانی | |
| پی ضبط جهان منصب دهان عالم بالا | جهانبانی به رغبت می‌دهندت گر تو بستانی | |
| زمین گر ز آسمان لایق به شانت منبصی پرسد | به ظاهر آصفی گرید به زیر لب سیلمانی | |
| سلیمانیت رامعجز همین بس کز تو می‌آید | که در وقت سیاست خاطر موری نرنجانی | |
| نمی‌دانم عجب از گرمی بازار تدبیرت | ببرد زمهریر اعدای خود را گر بسوزانی | |
| تو ای باد مراد ار بگذری بر طرف خارستان | فرستد گل به شهر از بوته‌ها خار بیابانی | |
| و گر خصمت به گلزاری درآید گل شود غنچه | که در چشمش خلاند نوک هیاتهای پیکانی | |
| چو ابر خوش هوا بر باغ بگذر کز سجود تو | خمد بهر هیات قوس و قزح سرو گلستانی |