| اگر یکبار خواهی رفع ظلمت | برآرد خور سر از ظلمات ناچار | |
| گر از حکمت زنی دم در زمانت | چه عنقا و چه اکسیر و چه بیمار | |
| اگر حیز طلب گردد جلالت | برون تازد فرس زین چار دیوار | |
| دو عالم بر در و گوهر شود تنگ | شوی غواص چون در بحر افکار | |
| ز گل گر پیکری سازی و در وی | دمی یک نفخه گردد مرغ طیار | |
| جهان را سر به سر این قابلیت | نبود ای قیصر اسکندر آثار | |
| که گرد خوب و زشتش باشد از حفظ | حفیظی چون تو گردانندهی پرگار | |
| اگر کس از سر ملکت گزینی | جرون را حالیا تالار سالار | |
| و گرنه گر بدی در بسته از تو | همهی انصار بیاعوان و انصار | |
| چنان حفظش نمودی کز دل مور | ضمیر انورت بودی خبردار | |
| سرای جغد هم گشت از تو معمور | چو گردیدی درین ویرانه معمار | |
| گر از مرغان این گلشن مرا نیز | که جز شکر نمیریزم ز منقار | |
| دهی زین بیش ره در گلشن خویش | شود شکرستان این طرفه گلزار | |
| وز اوصافت چنان عالم شود پر | که بر امسال صد حسرت برد پار | |
| غرض کز بهر ترتیب ثنایت | من از بحر ضمیر معجز آثار | |
| کشم در رشتهی فکرت لالی | ز آغاز لیالی تا به اسحار | |
| خموش ای دل که از بسیارگوئی | دل نازک دلان مییابد آزار | |
| عنان تاب از ره افکار شو هان | که شد ز اطناب پای خامهی افکار | |
| به تنگ آمد ثنا از دست نطقت | دعا نوبت طلب شد دست بردار | |
| درین سطح از پی رسم دوایر | بود تا گردش پرگار در کار |