| بود به چنگ درنگ جیب مهم جهان | تا به میان زد قضا دامن آخر زمان | |
| در طبقات ملوک پادشهی برگزید | تیغ زن و صفشکن شیردل و نوجوان | |
| خوانده ز آیندگی خطبهی پایندگی | بسته ز پایندگی راه بر آیندگان | |
| خسرو مهدی ظهور کز نصفت گستری | ریشه دجال ظلم کند ازین خاکدان | |
| پادشه نامدار کز ازل از بخت داشت | منت هم نامیش حمزهی صاحبقران | |
| آن که در آغاز عمر گشت به تایید حق | ملک و ملل را حفیظ امن و امان را ضمان | |
| فرش نگارندهاش چهرهی حور پری | سده فشارندهاش جبههی خاقان و خان | |
| ساقی بزمش به بذل تاج به فغفور بخش | صاحب قصرش به حکم باج ز قیصرستان | |
| وانکه چو شد دهر را واسطهی دفع شر | گشت قوی خلق را رابطهی جسم و جان | |
| میوه چش باغ او ذائقهی حسن و ناز | نازکش داغ او ناصیهی انس و جان | |
| رشحهی فیضش کشد زر ز مسامات ارض | تا با بد مشنواد بوی بهار این خزان | |
| حکمت او چون کند آتش تدبیر تیز | باز تواند گرفت مال صعود از دخان | |
| نال قلم گر شود از کف حفظش علم | چرخ تواند زدن بر سر آن آسمان | |
| موی اگر پل شود در کنف حفظ وی | تا ابدش نگسلد پویه پیل دمان | |
| بس که به سر گشته است چرخ بگرد درش | آبله بر فرق سر یافته از فرقدان | |
| تا رودش در رکاب چرخ طویل انتظار | بر کنفش شد کهن غاشیهی کهکشان | |
| گر به جهان افکند مصلحتش پرتوی | پرتو مهتاب را صلح فتد با کتان | |
| بهر تو طاعت تمام جبهه و لب میشود | میرسد از رهروان هرچه بر آن آستان | |
| حکمتش اندر خزان بیشتر از سرخ بید | سازد و بیرون کشد خون ز رگ زعفران | |
| بگذرد از خارهتیر گرچه در اثنای کار | نرم کند مشت او مهرهی پشت کمان |