| گرچه کسری مدتی خر گه فکند از جا که بود | صعوه را بر آستان بارگاهش آشیان | |
| پرتو انداز است بر آئینه‌ی درک خرد | نقش این صورت که هست از شان این کسری نشان | |
| کز برای دفع سرگردانی موری زند | قرنها صبر و سکون را آتش اندر خانمان | |
| حرف ناکامی زدود از صفحه‌ی عالم که هست | کام بخش و کامیاب و کامکار و کامران | |
| آن چه ریزد قرنها در بطین بحر از صلب ابر | بر گدائی ریزد آن ریزنده دریا و کان | |
| گرچه آن رخشنده خورشید جهان آرا نگشت | مدتی پرتو فکن بر ساحت این خاکدان | |
| کرد آخر جلوه‌ای کاعدای دجال اتفاق | بر بسیط خاک پاشیدند از هم ذره‌سان | |
| بعد ازین غیبت ظهور عالم آرائی چنین | هست مرآت ظهور و غیبت صاحب زمان | |
| فرد بی‌عسکر نگر از خاوران آید برون | شهسواری این چنین از خیل گیتی داوران | |
| چرخ چاچی تنگ خنگ سرکش او می‌کشید | بر کمر بگسست ناگاهش نطاق کهکشان | |
| وه چه خنگست این که هرگز مثل و شبهش ز امتناع | وهم را در وهم نگذاشت و گمان را بر گمان | |
| زود جنبش دیر تسکین کم تحمل پر شتاب | خوش تحرک خوش توقف خوش ثبات خوش نشان | |
| رعد صولت برق سرعت گرم رو بسیار دو | کم خورش آهو روش صرصر یورش آتش عنان | |
| نرم کاگل سخت سم مالیده مو برچیده ناف | خورد سر کوچک دهن فربه سرین لاغر میان | |
| صورتش بر لخت کوهی گر کند نقاش نقش | جنبش آرد بی‌قراریهاش در کوه گران | |
| گر به سوی غرب تیری سر دهد نازنده‌اش | می‌نیاید جز به حد شرق بیرون از کمان | |
| از وجود او خلل در سد حکمت شد که نیست | با تکش طی مکان مستلزم طی زمان | |
| راه گردون را ز سوی سطح مخروط هوا | گرم‌تر ز آتش کند قطع و سبک‌تر از دخان | |
| بگذرد در یک نفس کشتی ز دریای محیط | گر نگارد صورتش را ناخدا بر بادبان | |
| گر تک او را به خورشید جهان پیما دهند | صد غروب و صد طلوع آی از او اندر زمان |