| صد شکر کز شفای شهنشاه کامران | نوشد لباس امن و امان در بر جهان | |
| از کسوت کسوف برون آمد آفتاب | وز قیروان کشید تتق تا به قیروان | |
| ماهی که یک دو مرحله آمد فرو ز اوج | بازش نشانده است ولایت بر آسمان | |
| نجم سپهر سلطنت آن رجعتی که داشت | با استقامت ابدی یافت اقتران | |
| شهباز اوج ابهت از باد تفرقه | دل جمع کرد و شد متمکن بر آشیان | |
| نخل بزرگ سایه بستان سروری | رو در بهار کرد و برون آمد از خزان | |
| چابک سوار عرصهی اقبال زین نهاد | بر خنگ کامرانی و شد باز کامران | |
| در ساحت وجود شه کامیاب شد | صحت گران رکاب و تکسر سبک عنان | |
| از بهر زیب دادن اورنگ خسروی | شد بارگه نشین ملک پادشه نشان | |
| طهماسب پادشاه که پیش درش به پاست | صد پاسبان همه ملک و پادشاه و خان | |
| شاهنشهی که گشت ازو پای کاینات | در شاه راه مذهب اثنی عشر روان | |
| فرمان دهی که رونق دین محمدی | داد آن چنان که بود رضای خدا در آن | |
| زنجیر عدل بسته چنان که اعتماد پاس | دارد شبان به گرگ ستم پیشه عوان | |
| در جنب کاخ رفعتش افتاده بس قصیر | ارکان قصر قیصر و ایوان اردوان | |
| نوشیروان کجاست که بیند کمال عدل | طغرل تکین کجاست که بیند علوشان | |
| در پای باد پای مرادش همیشه چرخ | گوئیست سر نهاده به فرمان صولجان | |
| با قوت قضا نکند رخنه در هوا | کز بینفاذ او بجهد تیری از کمان | |
| روز دغا چو پای در آرد به رخش کین | گوش فلک گران شود از بانگ الامان | |
| وقت سخا چو دست برآرد به کار بذل | در یک نفس دمار برآرد ز بحر و کان | |
| یک فرد آفریده خدا کز ترحمش | غرق تنعمند درین تیره خاکدان |