| ز آهم بر عذار نازکش زلف آن چنان لرزد | که عکس سنبل اندر آب از باد وزان لرزد | |
| دلم افتد ز پا هرگه بلرزد زلف او آری | رسن باز افتد از سررشته هرگه ریسمان لرزد | |
| به صورتخانهی چین گر قد و عارض عیان سازی | مصور را ورق در دست و کلک اندر بنان لرزد | |
| خرامان چو شوی گردد تنت سر تا قدم لرزان | به سان گلبنی کز نازکی گلها بر آن لرزد | |
| جوانی جان من پند غلام پیر خود بشنو | مکن کاری که از دستت دل پیر و جوان لرزد | |
| ز دهشت آن چنانم کز برای شرح درد دل | چو گیرم دامن آن گل مرا دست و زبان لرزد | |
| نویسم در بیان معجز لعلش اگر حرفی | ز عجز اندر بنانم خامه معجز بیان لرزد | |
| ز آه سرد من لرزد دل محزون در آن کاکل | چه مرغی کز نسیم صبح دم بر آشیان لرزد | |
| چو گردم مایل لعلش دلم از زهر چشم او | شود لرزان چو دزدی چو دزدی کز نهیب پاسبان لرزد | |
| چو نالم با جرس دور از مه محملنشین خود | ز افغان جهان گیرم دل صد کاروان لرزد | |
| به قصد خون مظلومان چو بندد بر میان خنجر | دلم چون برگ بید از بحر آن نازک میان لرزد | |
| رساند ترک چوگان باز من چون صولجان برگو | دلم چون گو رود از جا تنم چون صولجان لرزد | |
| که تاب آرد به جز من پیش تیر آن کمان ابرو | که پی در پی ز سهم ناوکش پشت کمان لرزد | |
| چنان خونریز و بیباکست چشم او که هر ساعت | ز تاب نیش مژگانش مرا رگهای جان لرزد | |
| نیندیشد ز خون مردم آن مژگان مگر آندم | که رمح موشکاف اندر کف شاه جهان لرزد | |
| جهان دارای دارافر فریدون ملک ملک آرا | که وقت دقت عدلش دل نوشیروان لرزد | |
| شه گیتی ستان طهماسب خان کز بیم رزم او | تن پیل دمان کاهد دل شیر ژیان لرزد | |
| گرانقدری که ذاتش با وجود آن سبک روحی | به هیبت گر نهد پا بر زمین هفت آسمان لرزد | |
| جهانگیری که چون گردد تزلزل در زمین افکن | زمین لنگر گسل گردیده تا آخر زمان لرزد | |
| چو تیرش پر گشاید وحشت اندر وحش و طیر افتد | چو تیغش جان ستاند انس و جان را جسم و جان لرزد |