| گفت قاضی واجب آیدمان رضا | هر قفا و هر جفا کارد قضا | |
| خوش‌دلم در باطن از حکم زبر | گرچه شد رویم ترش کالحق مر | |
| این دلم باغست و چشمم ابروش | ابر گرید باغ خندد شاد و خوش | |
| سال قحط از آفتاب خیره‌خند | باغها در مرگ و جان کندن رسند | |
| ز امر حق وابکوا کثیرا خوانده‌ای | چون سر بریان چه خندان مانده‌ای | |
| روشنی خانه باشی هم‌چو شمع | گر فرو پاشی تو هم‌چون شمع دمع | |
| آن ترش‌رویی مادر یا پدر | حافظ فرزند شد از هر ضرر | |
| ذوق خنده دیده‌ای ای خیره‌خند | ذوق گریه بین که هست آن کان قند | |
| چون جهنم گریه آرد یاد آن | پس جهنم خوشتر آید از جنان | |
| خنده‌ها در گریه‌ها آمد کتیم | گنج در ویرانه‌ها جو ای سلیم | |
| ذوق در غمهاست پی گم کرده‌اند | آب حیوان را به ظلمت برده‌اند | |
| بازگونه نعل در ره تا رباط | چشمها را چار کن در احتیاط | |
| چشمها را چار کن در اعتبار | یار کن با چشم خود دو چشم یار | |
| امرهم شوری بخوان اندر صحف | یار را باش و مگوش از ناز اف | |
| یار باشد راه را پشت و پناه | چونک نیکو بنگری یارست راه | |
| چونک در یاران رسی خامش نشین | اندر آن حلقه مکن خود را نگین | |
| در نماز جمعه بنگر خوش به هوش | جمله جمعند و یک‌اندیشه و خموش | |
| رختها را سوی خاموشی کشان | چون نشان جویی مکن خود را نشان | |
| گفت پیغامبر که در بحر هموم | در دلالت دان تو یاران را نجوم | |
| چشم در استارگان نه ره بجو | نطق تشویش نظر باشد مگو |