| گفت بنمودم دغل لیکن ترا | از نصیحت باز گفتم ماجرا | |
| هم‌چنین دنیا اگر چه خوش شکفت | بانگ زد هم بی‌وفایی خویش گفت | |
| اندرین کون و فساد ای اوستاد | آن دغل کون و نصیحت آن فساد | |
| کون می‌گوید بیا من خوش‌پیم | وآن فسادش گفته رو من لا شی‌ام | |
| ای ز خوبی بهاران لب گزان | بنگر آن سردی و زردی خزان | |
| روز دیدی طلعت خورشید خوب | مرگ او را یاد کن وقت غروب | |
| بدر را دیدی برین خوش چار طاق | حسرتش را هم ببین اندر محاق | |
| کودکی از حسن شد مولای خلق | بعد فردا شد خرف رسوای خلق | |
| گر تن سیمین‌تنان کردت شکار | بعد پیری بین تنی چون پنبه‌زار | |
| ای بدیده لوتهای چرب خیز | فضله‌ی آن را ببین در آب‌ریز | |
| مر خبث را گو که آن خوبیت کو | بر طبق آن ذوق و آن نغزی و بو | |
| گوید او آن دانه بد من دام آن | چون شدی تو صید شد دانه نهان | |
| بس انامل رشک استادان شده | در صناعت عاقبت لرزان شده | |
| نرگس چشم خمار هم‌چو جان | آخر اعمش بین و آب از وی چکان | |
| حیدری کاندر صف شیران رود | آخر او مغلوب موشی می‌شود | |
| طبع تیز دوربین محترف | چون خر پیرش ببین آخر خرف | |
| زلف جعد مشکبار عقل‌بر | آخرا چون دم زشت خنگ خر | |
| خوش ببین کونش ز اول باگشاد | وآخر آن رسواییش بین و فساد | |
| زانک او بنمود پیدا دام را | پیش تو بر کند سبلت خام را | |
| پس مگو دنیا به تزویرم فریفت | ورنه عقل من ز دامش می‌گریخت |