| ز روی و ز مس قالبی ریخته | وزآن صورت اسبی انگیخته | |
| گشاده ز پهلوی اسب بلند | یکی رخنه چون رخنه آبکند | |
| چو خورشید از آن رخنه درتافتی | نظر نقش پوشیده دریافتی | |
| شبانی بر آن ژرف وادی گذشت | مغاکی تهی دید بر ساده دشت | |
| طلسمی درفشنده دروی پدید | شبانه در آن ژرف وادی رسید | |
| ستوری مسین دید در پیکرش | یکی رخنه با کالبد در خورش | |
| در آن رخنه از نور تابنده هور | نگه کرد سر تا سرین ستور | |
| بر او خفته‌ای دید دیرینه سال | نگشته یکی موی مویش ز حال | |
| بدستش در از رنگ انگشتری | نگینی فروزنده چون مشتری | |
| بر او دست خود را سبک تاز کرد | وز انگشتش انگشتری باز کرد | |
| چو انگشتری دید در مشت خویش | نهادش بزودی در انگشت خویش | |
| دگر نقد شاهانه آنجا نیافت | ستودان رها کرد و بیرون شتافت | |
| گله پیش در کرد و می‌رفت شاد | شکیبنده می‌بود تا بامداد | |
| چو از رایت شیر پیکر سپهر | برآورد منجوق تابنده مهر | |
| شبان رفت نزدیک صاحب گله | گله کرد بر کوه و صحرا یله | |
| بدان تانگین را نهد پیش او | بداند بهای کم و بیش او | |
| چو صاحب گله دید کامد شبان | گشاد از سر چرب گوئی زبان | |
| بپرسید از او حال میش و بره | نیشنده دادش جوابی سره | |
| شبانه به هنگام گفت و شنید | زمان تا زمان گشت ازو ناپدید | |
| دگرره پدیدار گشت از نهفت | گله صاحبش برزد آواز و گفت |