| سر و روی آن دزد گردد خراب | که خود را رسن سازد از ماهتاب | |
| سراب از سر آب نشناختن | کشد تشنه را در تک و تاختن | |
| کلیچه گمان بردن از قرص ماه | فکندست بسیار کس را به چاه | |
| دهد دیو عکس فرشته ز دور | ولیک آن ز ظلمت بود این زنور | |
| درین مهربان شاه ایزد پرست | ز مهر و وفا هر چه خواهند هست | |
| نه من مانده‌ام خیره در کار او | که گفت: آفرینی سزاوار او | |
| چرا بیشکین خواند او را سپهر | که هست از چنان خسروان بیش مهر | |
| اگر بیشکین بر نویسنده راست | بود کی پشین حرف بروی گواست | |
| سزد گر بود نام او کی پشین | که هم کی نشانست و هم کی نشین | |
| به احیای او زنده شد ملک دهر | گواه من آن کس که او راست بهر | |
| ازان زلزله کاسمان را درید | شد آن شهرها در زمین ناپدید | |
| چنان لرزه افتاد بر کوه و دشت | که گرد از گریبان گردون گذشت | |
| زمین گشته چون آسمان بیقرار | معلق زن از بازی روزگار | |
| برآمد یکی صدمه از نفخ سور | که ماهی شد از کوهه گاو دور | |
| فلک را سلاسل زهم بر گسست | زمین را مفاصل بهم در شکست | |
| در اعضای خاک آب را بسته کرد | ز بس کوفتن کوه را خسته کرد | |
| رخ یوسفان را برآمود میل | در مصریان را براندود نیل | |
| نمانده یکی دیده بر جای خویش | جهان در جهان سرمه ز اندازه بیش | |
| زمین را چنان درهم افشرد سخت | کز افشردگی کوه شد لخت لخت | |
| نه یک رشته را مهره بر کار ماند | نه یک مهره در هیچ دیوار ماند |