| کبابی باید این خان را نمک سود | مگس در پای پیلان کی کند سود | |
| زبانت آتشی خوش میفروزد | خوش آن باشد که دیگت را نسوزد | |
| چو سیلی کامدی در حوض ماهی | مراد خویشتن را برد خواهی | |
| ز طوفان تو خواهم کرد پرهیز | بر این در خواه بنشین خواه برخیز | |
| کمند افکندنت بر قلعه ماه | چه باید چون نیابی بر فلک راه | |
| به شب بازی فلک را در نگیری | به افسون ماه را در بر نگیری | |
| در ناسفته را گر سفت باید | سخن در گوش دریا گفت باید | |
| بر باغ ارم پوشیده شاخست | غلط گفتم در روزی فراخست | |
| من آبم نام آب زندگانی | تو آتش نام آن آتش جوانی | |
| نخواهم آب و آتش در هم افتد | کز ایشان فتنه‌ها در عالم افتد | |
| به ار تا زنده باشم گرد آنکس | نگردم کز من او را بس بود بس | |
| برو هم با شکر میکن شکاری | ترا با شهد شیرین نیست کاری | |
| شکر بوسی لب کس را نشاید | مگر دندان که او خردش بخاید | |
| به شیرین بوسه را بازار تیز است | که شیرینی لبش را خانه خیز است | |
| به شیرین از شکر چندین مزن لاف | که از قصاب دور افتد قصب باف | |
| دو باشد منجنیق از روی فرهنگ | یکی ابریشم اندازد یکی سنگ | |
| به شکر نشکند شیرینی کس | لب شیرین بود شکر شکن بس | |
| ترا گر ناگواری بود از این بیش | ز شکر ساختی گلشکر خویش | |
| شکر خواهی و شیرین نیز خواهی | شکار ماه کن یا صید ماهی | |
| هوای قصر شیرینت تمامست | سر کوی شکر دانی کدامست |