| دل شکسته که مرهم نهد دگربارش؟ | یتیم خسته که از پای برکند خارش؟ | |
| خدنگ درد فراق اندرون سینه‌ی خلق | چنان نشست که در جان نشست سوفارش | |
| چو مرغ کشته قلم سر بریده می‌گردد | چنانکه خون سیه می‌رود ز منقارش | |
| دهان مرده به معنی سخن همی گوید | اگرچه نیست به صورت زبان گفتارش | |
| که زینهار به دنیا و مال غره مباش | بخواهدت به ضرورت گذاشت یک‌بارش | |
| چه سود کاسه‌ی زرین و شربت مسموم | دریغ گنج بقا گر نبودی این مارش | |
| بس اعتماد مکن بر دوام دولت دهر | که آزموده‌ی خلق است خوی غدارش | |
| نظر به حال خداوند دین و دولت کن | که فیض رحمت حق بر روان هشیارش | |
| سپهر تاج کیانی ز تارکش برداشت | نهاد بر سر تربت کلاه و دستارش | |
| گرت به شهد و شکر پرورد زمانه‌ی دون | وفای عهد ندارد به دوست مشمارش | |
| دگر شکوفه نخندد به باغ فیروزی | که خون همی رود از دیده‌های اشجارش | |
| چگونه غم نخورد در فراق او درویش | که غم فزون شد و از سر برفت غمخوارش | |
| امیدوار وجودی که از جهان برود | میان خلق بماند به نیکی آثارش | |
| از آب چشم عزیزان که بر بساط بریخت | به روز باران مانست صفه‌ی بارش | |
| نظر به حال چنین روز بود در همه عمر | نماز نیم‌شبان و دعای اسحارش | |
| گمان مبر که به تنهاست در حظیره‌ی خاک | قرین گور و قیامت بسست کردارش | |
| گرش ولایت و فرمان و گنج و مال نماند | بماند رحمت پروردگار غفارش | |
| قضای حکم ازل بود روز ختم عمل | دگر چه فایده تعداد ذکر و کردارش | |
| ولیک دوست بگرید به زاری از پی دوست | اگرچه باز نگردد به گریه‌ی زارش | |
| غمی رسید به روی زمانه از تقدیر | که پشت طاقت گردون دو تا کند بارش |