| بسوز اندرین تیه، ای دل نهانی | مخواه از درخت جهان سایبانی | |
| سبکدانه در مزرع خود بیفشان | گر این برزگر میکند سرگرانی | |
| چو کار آگهان کار بایست کردن | چه رسم و رهی بهتر از کاردانی | |
| زمانه به گنج تو تا چشم دارد | نیاموزدت شیوهی پاسبانی | |
| سیاه و سفیدند اوراق هستی | یکی انده و آن یکی شادمانی | |
| همه صید صیاد چرخیم روزی | برای که این دام میگسترانی | |
| ندوزد قبای تو این سفله درزی | بگرداندت سر به چیره زبانی | |
| چو شاگردی مکتب دیو کردی | ببایست لوح و کتابش بخوانی | |
| همه دیدنیها و دانستنیها | ببین و بدان تا که روزی بدانی | |
| چرا توبهی گرگ را میپذیری | چرا تحفهی دیو را میستانی | |
| چو نیروی بازوت هست، ای توانا | بدرماندگان رحم کن تا توانی | |
| درین نیلگون نامه، ثبت است با هم | حساب توانائی و ناتوانی | |
| جوانا، بروز جوانی ز پیری | بیندیش، کز پیر ناید جوانی | |
| روانی که ایزد ترا رایگان داد | بگیرد یکی روز هم رایگانی | |
| چو کار تو ز امروز ماند بفردا | چه کاری کنی چون بفردا نمانی | |
| غرض کشتن ماست، ورنه شب و روز | بخیره نکردند با هم تبانی | |
| بدزدد ز تو باز دهر این کبوتر | گرش پر ببندی و گر برپرانی | |
| بود خوابهای تو بیگاه و سنگین | بود حملههای قضا ناگهانی | |
| زیان را تو برداشتی، سود را چرخ | شگفتی است این گونه بازارگانی | |
| تو خود میروی از پی نفس گمراه | بدین ورطه خود را تو خود میکشانی |