چون دو زلفین تو کمند بود | شاید ار دل اسیر بند بود | |
گوییم صبر کن ز بهر خدا | آخر این صبر نیز چند بود | |
خواجه انصاف می بباید داد | با چنین رخ چه جای پند بود | |
سرو را کی رخ چو ماه بود | ما را کی لب چو قند بود | |
می ندانی که پست گردد زود | هر کرا همت بلند بود | |
هر که معشوقهای چنین طلبد | همه رنج و غمش پسند بود |