| ای ترک ترا با دل احرار چه کارست | نه این دل ما غارت ترکان تتارست | |
| از ما بستانی دل و ما را ندهی دل | با ما چه سبب هست ترا، یا چه شمارست | |
| ما را به از این دار و دل ما به از این جوی | من هیچ ندانم که مرا با تو چه کارست | |
| هرگاه که من جهد کنم دل به کف آرم | بازش تو بدزدی ز من این کارنه کارست | |
| من پار بسی رنج و عنای تو کشیدم | امسال به هش باش که امسال نه پارست | |
| نه دل دهدم کز تو کنم روی به یکسوی | نه با تو ازین بیش مرا رنج و مرارست | |
| هر روز دگر خوی و دگر عادت و کبرست | این خوی بد و عادت تو چند هزارست | |
| خوی تو همیگردد و خویی که نگردد | خوی ملک پیلتن شیر شکارست | |
| مسعود ملک آنکه به جنب هنر او | اندر ملکان هر چه هنر بود عوارست | |
| آن ملکستانی که هر آن ملک که بستاند | کو تیغ بدو تیز کند ملکسپارست | |
| در لشکر اسکندر از اسب نبودی | چندانکه در این لشکر از پیل قطارست | |
| ده پانزده من بیش نبد گرز فریدون | هفتاد منی گرز شه شیر شکارست | |
| از چوب بدی تخت سلیمان پیمبر | وین تخت شه مشرق از زر عیارست | |
| گویند که آن تخت ورا باد ببردی | وین نزد من ای دوست نه فخرست و نه عارست | |
| زیرا که هر آن چیز که باشد برباید | باشد سبک و هر چه سبک باشد خوارست | |
| ار روی ملوکانش هر روز نشاطست | وز کیسهی شاهانش هر روز نثارست | |
| هر چند که خوبست، درو خوبترین چیز | دیدار شه پیلتن شیرشکارست | |
| آمد ملکا عید و می لعل همیگیر | کاین می سبب رستن بنیان ضرارست | |
| می بر تو حلالست که در دار قراری | وان را بزه باشد که نه در دار قرارست | |
| تا خاک فروتر بود و نار زبرتر | تا پیش هوا نار و هوا از پی نارست |