| ای حیدر ای عزیز گرانمایه یار من | ای نیکخواه عمر من و غمگسار من | |
| رفتی تو وز غم تو نیابم همی قرار | با خویشتن ببردی مانا قرار من | |
| مهجورم و به روز، فراق تو جفت من | رنجورم و به شب، غم تو غمگسار من | |
| خوردم به وصلت تو بسی بادهی نشاط | در فرقت تو پیدا آمد خمار من | |
| دانم همی که دانی در فضل دست من | و اندر سخن شناختهای اقتدار من | |
| بد روزگار گشت و فرو ماند و خیره شد | بدخواه روزگار من از روزگار من | |
| کانجا به حضرت اندر دهگان دشمنم | پیدا همی نیاید در ده هزار من | |
| گریان شده است و نالان چون ابر نوبهار | نادیده یک شکوفه هنوز از بهار من | |
| گر بحر گردد او نبود تا به کعب من | ور باد گردد او نرسد با غبار من | |
| آن گوهرم که گوهر زیبد مرا صدف | و آن آتشم که آتش زیبد شرار من | |
| وان شیرم از قیاس که چون من کنم زئیر | روبه شوند شیران در مرغزار من | |
| گر دهر هست بوتهی هر تجربت چرا | گردون همی گرفت نداند عیار من؟ | |
| بر روزگار فاضل بسیار باشدم | گر او کند به راستی و حق شمار من | |
| ای یادگار مانده جهان را ز اهل فضل | بس باشد این قصیده ترا یادگار من | |
| هرگز نبود همت من در خور یسار | هرگز نبود در خور همت یسار من | |
| ای همچو آشکار من و هم نهان من | دانستهای نهان من و آشکار من | |
| یکره بیا بر من و کوتاه کن غمم | وز بهر خود دراز مدار انتظار من | |
| ای بحر رادمردی از بهر من بگیر | ای شعرهای چون گهر شاهوار من |