| مقصور شد مصالح کار جهانیان | بر حبس و بند این تن رنجور ناتوان | |
| در حبس و بند نیز ندارندم استوار | تا گرد من نگردد ده تن نگاهبان | |
| هر ده نشسته بر در و بر بام سمج من | بایکدگر دمادم گویند هر زمان: | |
| خیزید و بنگرید نباید به جادویی | او از شکاف روزن پرد بر آسمان! | |
| هین برجهید زود که حیلت گریست او | کز آفتاب پل کند از باد نردبان! | |
| البته هیچکس بنیندیشد این سخن | کاین شاعر مخنث خود کیست در جهان | |
| چون برپرد ز روزن و چون بگذرد ز سمج؟ | نه مرغ و موش گشتهست این خام قلتبان | |
| با این دل شکسته و با دیدهی ضعیف | سمجی چنین نهفته و بندی چنین گران، | |
| از من همی هراسند آنان که سالها | ز ایشان همی هراسد در کار، جنگوان | |
| گیرم که ساخته شوم از بهر کارزار | بیرون جهم ز گوشهی این سمج ناگهان، | |
| با چند کس برآیم در قلعه؟ گرچه من | شیری شوم دژ آگه و پیلی شوم دمان | |
| پس بیسلاح جنگ چگونه کنم مگر | مر سینه را سپر کنم و پشت را کمان؟ | |
| زیرا که سخت گشتهست از رنج انده این | چونان که چفته گشتهست از بار محنت آن | |
| دانم که کس نگردد از بیم گرد من | زین گونه شیرمردی من چون شود عیان؟! | |
| جانم ز رنج و محنتشان در شکنجه است | یارب ز رنج و محنت بازم رهان به جان | |
| در حال خوب گردد حال من ار شود | بر حال من دل ثقةالملک مهربان | |
| خورشید سرکشان جهان طاهرعلی | آن چرخ با جلالت و آن بحر بیکران | |
| ای آن جوان که چون تو ندیده است چرخ پیر | یار است رای پیر ترا دولت جوان | |
| هر کو فسون مهر تو بر خویشتن دمد | ز آهنش ضمیران دمد از خار ارغوان | |
| باجوش حشمت تو چه صحرا چه کوهسار | با زخم هیبت تو چه سندان چه پرنیان |