چهار پاره‌ها

بیایید ای کبوترهای دلخواه!		بدن کافورگون، پاها چو شنگرف
بپرید از فراز بام و ناگاه		به گرد من فرود آیید چون برف

□

سحرگاهان که این مرغ طلایی		فشاند پر ز روی برج خاور
ببینمتان به قصد خودنمایی		کشیده سر ز پشت شیشه‌ی در

□

فرو خوانده سرود بی‌گناهی		کشیده عاشقانه بر زمین دم
به گوشم با نسیم صبحگاهی		نوید عشق آید زآن ترنم

□

سحرگه سر کنید آرام آرام		نواهای لطیف آسمانی
سوی عشاق بفرستید پیغام		دمادم با زبان بی‌زبانی

□

مهیا، ای عروسان نوآیین!		که بگشایم در آن آشیان من
خروش بالهاتان اندر آن حین		رود از خانه سوی کوی و برزن

□

نیاید از شما در هیچ حالی		وگر مانید بس بی‌آب و دانه
نه فریادی و نه قیلی و قالی		بجز دلکش سرود عاشقانه

□

فرود آیید ای یاران! از آن بام		کف اندر کف‌زنان و رقص رقصان
نشینید از بر این سطح آرام		که اینجا نیست جز من هیچ انسان

□

بیایید ای رفیقان وفادار!		من اینجا بهرتان افشانم ارزن
که دیدار شما بهر من زار		به است از دیدن مردان برزن

□

شاه انوشیروان به موسم دی		رفت بیرون ز شهر بهر شکار
در سر راه دید مزرعه‌ای		که در آن بود مردم بسیار

□

اندر آن دشت پیرمردی دید		که گذشته است عمر او ز نود
دانه‌ی جوز در زمین می‌کاشت		که به فصل بهار سبز شود