| به صد اندیشه افکند امشبم آن تیز دیدنها | در اثنای نگاه تیز تیز آن لب گزیدنها | |
| ز بس بر جستم در رقص دارد چون سپند امشب | به سویم گرم از شست آن ناوک رسیدنها | |
| زبان زینهار افتد ز کار از بس که آید خوش | از آن بیباک در بد مستی آن خنجر کشیدنها | |
| برآرد خاصه وقتی گوی بیرون بردن از میدان | غریو از مردم آن چابک ز پشت زین خمیدنها | |
| در تک آفتابست آن تماشا پیشگان معجز | ببیند آن فغان در گرمی جولان کشیدنها | |
| ازو بر دوز چشم ای دل که بسیار آن گران تمکین | سبک دست است در قلب سپاهی دل دریدنها | |
| بر آن حسن آفرین کاندر نمودش کرده است ایزد | هر آن دقت که ممکن بود در حسن آفریدنها | |
| به بی قید آهوانت گو که به سایر این چنین خودسر | مناسب نیست در دشت دل مردم چریدنها | |
| من و مشق سکون اندر پس زانوی غم زین پس | که پایم سوده تا زانو به بی حاصل دویدنها | |
| به حکم ناقه چون لیلی ز محمل روی ننماید | چه تابد در دل مجنون ازین وادی بریدنها | |
| جنونم محتشم دیدی دم از افسون به بند اکنون | که من عاقل نخواهم شد ازین افسون دمیدنها |