| بابها گشت صدر و بالش ازو | که ثنا زو گرفت فر و بها | |
| او کند فرق نیک را از بد | او شناسد صواب را ز خطا | |
| خاطر من مگر به مدحت او | ندهد بر مدیح خلق رضا | |
| گرچه دورم به تن ز خدمت او | نکنم بی بهانه رسم رها | |
| هر زمان مدحتی فرستم نو | ای رساننده زود باش هلا | |
| او سزاوارتر به مدح و ثناست | جهد کن تا رسد سزا به سزا | |
| ای ستوده خوی ستوده سخن | ای بلند اختر بلند عطا | |
| گر به خدمت نیامدم بر تو | عذرکی تازه رخ نمود مرا | |
| تا ز درگاه تو جدا گشتم | هر زمانی مرا غمیست جدا | |
| فرقت پردهی تو گشت مرا | پردهای بر دو دیدهی بینا | |
| من به مدح و دعا ز دستم چنگ | گر بسنده کنی به مدح و دعا | |
| تا نمازست مایهی ممن | تا صلیبست قبلهی ترسا | |
| شادمان باش و بختیار و عزیز | جاودان، کامران و کامروا |