بیدادگر نگارا تا کی جفا توان کرد
|
|
پاداش آن جفاها یک ره وفا توان کرد
|
بیگانه رحمت آورد بر زحمت دل ما
|
|
کی آنقدر تطاول با آشنا توان کرد
|
مخمور و تشنگانیم زان چشم و لعل میگون
|
|
جانی به ما توان داد، کامی روا توان کرد
|
وقتی به یک اشارت جانی توان خریدن
|
|
گاهی به یک تبسم دردی دوا توان کرد
|
یک بار اگر بپرسی احوال بینصیبان
|
|
با صد هزار حرمان دل را رضا توان کرد
|
هر مدعا که خواهی گر از دعا دهد دست
|
|
چندی به سر توان زد عمری دعا توان کرد
|
گر جذبهی محبت آتش به دل فروزد
|
|
برگ هوس توان سوخت ترک هوا توان کرد
|
گر پیر بادهخواران گیرد ز لطف دستم
|
|
هر سو به کام خاطر عیشی به پا توان کرد
|
گر جرعهای بریزد بر خاک لعل ساقی
|
|
خاک سبوکشان را آب بقا توان کرد
|
گر آدمی درآید در عالم خدایی
|
|
آدم ز نو توان ساخت عالم بنا توان کرد
|
گر نیم شب بنالی از سوز دل فروغی
|
|
راه قضا توان زد، دفع بلا توان کرد
|