| بر سر شه ره عجزیم کمر بربندیم | رخت همت ز رصدگاه خطر بربندیم | |
| لاشهی تن که به مسمار غم افتاد رواست | رخش جان را به دلش نعل سفر بربندیم | |
| بار محنت به دو بختی شب و روز کشیم | بختیان را جرس از آه سحر بربندیم | |
| کاغذین جامه هدفوار علیالله زنیم | تا به تیر سحری دست قدر بربندیم | |
| گه چو سوفار دهان وقت فغان بگشاییم | گه چه پیکان کمر از بحر حذر بربندیم | |
| گه ز آهی کمر کوه ز هم بگشاییم | گه ز دودی به تن چرخ کمر بربندیم | |
| چون جهان را نظری سوی وفا نیست ز اشک | دیده را سوی جهان راه نظر بربندیم | |
| از سر نقد جوانی چه طرف بربستیم | کز بن کیسهی او سود دگر بربندیم | |
| ز آب آتش زده کز دیده رود سوی دهان | تنگنای نفس از موج شرر بربندیم | |
| چون قلم سرزده گرییم به خوناب سیاه | زیوری چون قلم از دود جگر بربندیم | |
| دل که بیمار گران است بکوشیم در آنک | روزن دیده به خوناب مگر بربندیم | |
| این سیه جامه عروسان را در پردهی چشم | حالی از اشک حلیهای گهر بربندیم | |
| تیرباران سحر هست کنون ز آتش آه | نوک پیکان را قاروره به سر بربندیم | |
| بام گردون بتوانیم شکست از تف آه | راه غم را نتوانیم که در بربندیم | |
| نه نه ما را هنری نیست که گردون شکنیم | خویشتن چند به فتراک هنر بربندیم | |
| ناله مرغی است به پر نامه بر غصهی ما | مرغ را نامهی سربسته به پر بربندیم | |
| بس سبک پر مپر ای مرغ که می نامه بری | تا ز رخ پای تو را خردهی زر بربندیم | |
| چون سکندر پس ظلمات چه ماندیم کنون | سد خون پیش دو یاجوج بصر بربندیم | |
| خاک را جای عروسی است که دردانه در اوست | نونوش عقد عروسانه به بر بربندیم | |
| بگذاریم زر چهرهی خاقانی را | حلی آریم و به تابوت پسر بربندیم |