| سوابق کرمت را بیان چگونه کنم | تبارکالله از آن کارساز ربانی | |
| کنون که شاهد گل را به جلوهگاه چمن | به جز نسیم صبا نیست همدم جانی | |
| شقایق از پی سلطان گل سپارد باز | به بادبان صبا کلههای نعمانی | |
| بدان رسید ز سعی نسیم باد بهار | که لاف میزند از لطف روح حیوانی | |
| سحرگهم چه خوش آمد که بلبلی گلبانگ | به غنچه میزد و میگفت در سخنرانی | |
| که تنگدل چه نشینی ز پرده بیرون آی | که در خم است شرابی چو لعل رمانی | |
| مکن که می نخوری بر جمال گل یک ماه | که باز ماه دگر میخوری پشیمانی | |
| به شکر تهمت تکفیر کز میان برخاست | بکوش کز گل و مل داد عیش بستانی | |
| جفا نه شیوهی دینپروری بود حاشا | همه کرامت و لطف است شرع یزدانی | |
| رموز سر اناالحق چه داند آن غافل | که منجذب نشد و از جذبههای سبحانی | |
| درون پردهی گل غنچه بین که میسازد | ز بهر دیدهی خصم تو لعل پیکانی | |
| طربسرای وزیر است ساقیا مگذار | که غیر جام می آنجا کند گرانجانی | |
| تو بودی آن دم صبح امید کز سر مهر | برآمدی و سر آمد شبان ظلمانی | |
| شنیدهام که ز من یاد میکنی گه گه | ولی به مجلس خاص خودم نمیخوانی | |
| طلب نمیکنی از من سخن جفا این است | وگرنه با تو چه بحث است در سخندانی | |
| ز حافظان جهان کس چو بنده جمع نکرد | لطایف حکمی با کتاب قرآنی | |
| هزار سال بقا بخشدت مدایح من | چنین نفیس متاعی به چون تو ارزانی | |
| سخن دراز کشیدم ولی امیدم هست | که ذیل عفو بدین ماجرا بپوشانی | |
| همیشه تا به بهاران هوا به صفحهی باغ | هزار نقش نگارد ز خط ریحانی | |
| به باغ ملک ز شاخ امل به عمر دراز | شکفته باد گل دولتت به آسانی |