| جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا | باز هم در خط بغداد فکن بار مرا | |
| باجگه دیدم و طیار ز آراستگی | عیش چون باج شد و کار چو طیار مرا | |
| رخت کاول ز در مصطبه برداشتیم | هم بدان منزل برداشت فرود آر مرا | |
| سفر کعبه به صد جهد برآوردم و رفت | سفر کوی مغان است دگر بار مرا | |
| پیش من لاف ز شونیزیه شونیز مزن | دست من گیر و به خاتونیه بسپار مرا | |
| گوئیم حج تو هفتاد و دو حج بود امسال | این چنین تحفه مکن تعبیه در بار مرا | |
| گوئیم کعبه ز بالای سرت کرد طواف | این چنین بیهده پندار مپندار مرا | |
| من در کعبه زدم کعبه مرا درنگشاد | چون ندانم زدن آن در ندهد بار مرا | |
| دامن کعبه گرفتم دم من درنگرفت | درنگیرد چون نبیند دم کردارد مرا | |
| شیرمردان در کعبه مرا نپذیرند | که سگان در دیرند خریدار مرا | |
| مغکده دید که من رد شدهی کعبه شدم | کرد لابه که ز من مگذر و مگذار مرا | |
| سوخته بید منم زنگ زدای می خام | ساقی میکده به داند مقدار مرا | |
| حجرالاسود نقد همگان را محک است | کم عیارم من از آن کرد محکخوار مرا | |
| زین سپس خال بتان بس حجرالاسود من | زمزم آنک خم و کعبه در خمار مرا | |
| خانقه جای تو و خانهی می جای من است | پیر سجاده تو را داده و زنار مرا | |
| باریا دین به بهشتت نبرد وز سر صدق | برهاند همه زنار من از نار مرا | |
| نیست در زهد ریائیت به جو سنگ نیاز | واندرین فسق نیاز است به خروار مرا | |
| اندران شیوه که هستی تو، تو را یار بسی است | و اندرین ره که منم، نیست کسی یار مرا | |
| لاله می خورد که از پوست برون رفت تو نیز | لاله خوردم کن و از پوست برون آر مرا | |
| می خوری به که روی طاعت بیدرد کنی | اندکی درد به از طاعت بسیار مرا |