| گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا | از بلای عشق او روزی امانستی مرا | |
| گر مرا روزی ز وصلش بر زمین پای آمدی | کی همه شب دست از او بر آسمانستی مرا | |
| گرنه زلف پرده سوز او گشادی راز من | زیر این پرده که هستم کس چه دانستی مرا | |
| بر یقینم کز فراق او به جان ایمن نیم | وین نبودی گر به وصل او گمانستی مرا | |
| آفت جان است و آنگه در میان جان مقیم | گرنه در جان اوستی کی باک جانستی مرا | |
| مرقد خاقانی از فرقد نهادی بخت من | گر به کوی او محل پاسبانستی مرا |