| رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا | چشم و چراغ مرا جائی ئشگرف و چه جا | |
| جائی که هست فزون از کل کون و مکان | جائی که هست برون از وهم ما و شما | |
| صحن سراچهی او صحرای عشق شده | جانهای خلق در او رسته به جای گیا | |
| از اشک دلشدگان گوهر نثار زمین | وز آه سوختگان عنبر بخار هوا | |
| دارندگان جمال از حسن او به حسد | بینندگان خیال از نور او به نوا | |
| رفتم که حلقه زنم پنهان ز چشم رقیب | آمد رقیب و سبک در ره گرفت مرا | |
| گفتا به حضرت ما گر حاجت است بگو | گفتم که هست بلی اما الیک فلا | |
| هم خود ز روی کرم برداشت پرده و گفت | ای پاسبان تو برو، خاقانیا تو درا |