| ای به سرت افسر فرماندهی! | افسرت از گوهر احسان تهی! | |
| زیور سر افسر از آن گوهرست | خالی از آن مایهی دردسرست | |
| کرده میان تو مرصع کمر | مهره و مار آمده با یکدگر | |
| لیک نه آن مهره که روز شمار | نفع رساند به تو ز آسیب مار | |
| تخت زرت آتش و، گوهر در او | هست درخشنده چو اخگر در او | |
| شعله به جان در زده آن آتشت | لیک ز بس بیخودی آید خوشت | |
| چون به خودآیی ز شراب غرور | آورد آن سوختگی بر تو زور | |
| هر دمت از درد دو صد قطره خون | از بن هر موی تراود برون | |
| سود سر، ایوان تو را بر سپهر | شمسهی آن گشته معارض به مهر | |
| قصر تو چون کاخ فلک سربلند | حادثه را قاصر از آنجا کمند | |
| حارس ابواب تو بر بدسگال | بسته پی حفظ تو راه خیال | |
| لیک نیارند به مکر و حیل | بستن آن رخنه که آرد اجل | |
| زود بود کید اجل از کمین | شیشهی عمر تو زند بر زمین | |
| نقد حیات تو به غارت برد | خصم تو را بخت، بشارت برد | |
| کنگر کاخ تو به خاک افکند | تاق بلندت به مغاک افکند | |
| افسرت از فرق فتد زیر پای | پایهی تخت تو بلغزد ز جای | |
| روزی ازین واقعه اندیشه کن! | قاعدهی دادگری پیشه کن! | |
| ظلم تو را بیخ چو محکم شود | ظلم تو ظلم همه عالم شود | |
| خواجه به خانه چو بود دفسرای | اهل سرایش همه کوبند پای | |
| شهری از آسیب تو غارت شود | تات یکی خانه عمارت شود |