| روز بهان فارس میدان عشق | فارسیان را شه ایوان عشق | |
| پیش در پردهسرائی رسید | از پس آن پردهنوائی شنید | |
| کز سر مهر و شفقت مادری | گفت به خورشید لقا دختری | |
| کای به جمال از همه خوبان فزون! | پای منه هردم از ایوان برون! | |
| ترسم از افزونی دیدار تو | کم شود اندوه خریدار تو | |
| نرخ متاعی که فراوان بود | گر به مثل جان بود، ارزان بود | |
| شیخ چو آن زمزمه راگوش کرد | سر محبت ز دلش جوش کرد | |
| بانگ برآورد که: ای گنده پیر! | از دلت این بیخ هوس کندهگیر! | |
| حسن نه آنست که ماند نهان | گرچه برد پردهی جهان در جهان | |
| حسن که در پرده مستوری است | زخم هوس خوردهی منظوری است | |
| تا ندرد چادر مستوریاش | جا نشود منظر منظوریاش | |
| جلوه که هر لحظه تقاضا کند | بهر دلی دان که تماشا کند | |
| تا ز غم عشق چو شیدا شود | کوکبهی حسن هویدا شود | |
| جامی! اگر زندهی بینندهای | در صف عشاق نشینندهای، | |
| سرمه ز خاک قدم عشق گیر! | زنده به زیر علم عشق میر! |