| بسم الله الرحمن الرحیم | هست صلای سر خوان کریم | |
| فیض کردم خوان سخن ساز کرد | پرده ز دستان کهن باز کرد | |
| بانگ صریر از قلم سحرکار | خاست که: بسمالله دستی بیار! | |
| مائدهای تازه برون آمدهست | چاشنیای گیر! که چون آمدهست | |
| ور نچشی، نکهت آن بس تو را | بوی خوشش طعمهی جان بس تو را | |
| آنچه نگارد ز پی این رقم | بر سر هر نامه دبیر قلم، | |
| حمد خداییست که از کلک «کن» | بر ورق باد نویسد سخن | |
| چون رقم او بود این تازه حرف | جز به ثنایش نتوان کرد صرف | |
| لیک ثنایش ز بیان برترست | هر چه زبان گوید از آن برترست | |
| نیست سخن جز گرهی چند سست | طبع سخنور زده بر باد، چست | |
| صد گره از رشتهی پر تاب و پیچ | گر بگشایند در آن نیست هیچ | |
| عقل درین عقده ز خود گشته گم | کرده درین فکر سر رشته گم | |
| آنکه نه دم میزند از عجز، کیست؟ | غایت این کار بجز عجز چیست؟ | |
| عجز به از هر دل دانا که هست | بر در آن حی توانان که هست، | |
| مرسله بند گهر کان جود | سلسله پیوند نظام وجود | |
| غرهفروز سحر خاکیان | مشعلهسوز شب افلاکیان | |
| خوان کرامتنه آیندگان | گنج سلامتده پایندگان | |
| روز برآرندهی شبهای تار | کار گزارندهی مردان کار | |
| واهب هر مایه، که جودیش هست | قبلهی هر سر، که سجودیش هست | |
| دایرهساز سپر آفتاب | تیزگر باد و زرهباف آب |