| ای ز سودای نیم ساعت کام | سر خود را فرو کشیده به دام | |
| بسته در پای مال کودک و دخت | روی انبان خویش را کیمخت | |
| خود نیرزد سه ساله گادن تو | رنج یک روز شیر دادن تو | |
| شیر اگر دیگری تواند داد | از برای تو خود نداند زاد | |
| چکنی ده ستیر دوغ و پیاز | که دو من شیر داد باید باز؟ | |
| هم زنی پیر بود رابعه نیز | به نماز و نیاز گشت عزیز | |
| نه که هر زن دغا و لاده بود | شیر نر نیست، شیر ماده بود | |
| مریم از محصنات در بکری | چوی بری بد ز عیب بدفکری | |
| نام بی‌شوهریش زشت نکرد | کز هوا روی در کنشت نکرد | |
| طفل گویا و مادر خاموش | دل پاکست و نفس پاکی کوش | |
| چون بنگشود لب ز حرمت امر | آن سه شب در جواب خالد و عمرو | |
| گشت پستان شیرش آبستن | نه به طفل دگر، به طفل سخن | |
| خان زنبور شد شبستانش | پر شد از شهد نطق پستانش | |
| شهد او شیر گشت و شیر شراب | طفل چون خورد مست گشت و خراب | |
| نه عجب بودش آن کلام چو شهد | زانکه با شیر خورده بد در مهد | |
| تا جوانی بستر کوش و نماز | که جوانی دگر نیاید باز | |
| چون تبه گردد آن لب خندان | گرگ باشی و لیک بی‌دندان | |
| گرگ در پوستین و یوسف نه | جز غم و حسرت و تاسف نه | |
| چون شود پشت زن ز پیری خم | شهوت و حرص پیرگردد هم | |
| جامه دان و به جامه دیبایی | مانده سودا و رفته زیبایی |