| ویحک! ای قبهی زمرد رنگ | که ز جانم همی زدایی زنگ | |
| کارگاه تر از کونی تو | کس نداند که: از چو لونی تو؟ | |
| بودنیها ز تست و آیینها | به تو گویی حوالتست این ها | |
| بادهای گر نخوردهای ز کجاست؟ | که چو فرزین همیر وی چپ و راست | |
| در تو این گردش چنین دایم | هم ز شوقیست، تا شدی قایم | |
| مینماید که نطق و جانت هست | روشی داری و روانت هست | |
| گر چه دانا به عمر پیرت گفت | رو، که از صد گلت یکی نشکفت | |
| در چه کاری که خود درنگت نیست؟ | یا چه چیزی که هیچ رنگت نیست؟ | |
| دیده آب معلقت خواند | وهم دریای زیبقت خواند | |
| هم به دشت تو گاو در غله | هم به کوه تو گرگ در گله | |
| فارغ از فقر و احتشامی تو | دور از انبوه و ازدحامی تو | |
| تو و آن اختران چون ژاله | باغ پر میوه، دشت پر لاله | |
| جوهرت را عرض زمین و زمان | روشت را غرض همین و همان | |
| چار عنصر ز گردشت زاده | تیره و روشن و نر و ماده | |
| تنت از خرق و التیام بری | نفست از شهوت خصام عری | |
| گشته مبنی دوام انجم تو | اعتدال مزاج پنجم تو | |
| رخ در آسودگی نداری هیچ | خبر از آسودگی نداری هیچ | |
| میکنی در جهان اثر بیخواست | خواهش خود به کس نگویی راست | |
| کسی از سر دورت آگه نیست | هیچ دانا ز غورت آگه نیست | |
| در نداری، که آیمت بر بام | سر نداری، که آیی اندر دام |