| قل هوالله لامره قد قال | من لهالحمد دائما متوال | |
| احد غیر واجب باحد | صمد لم یلد و لم یولد | |
| آنکه هست اسم اعظمش مطلق | حی و قیوم نزد زمرهی حق | |
| آنکه بینام او نگشت تمام | نامهی ذوالجلال و الاکرام | |
| آنکه فوقیتش مکانی نیست | وآنکه کیفیتش نشانی نیست | |
| آنکه بیرون ز جوهر و عرضست | وآنکه فارغ ز صحت و مرضست | |
| آنکه تا بود یار و جفت نداشت | وآنکه تا هست خورد و جفت نداشت | |
| آنکه زاب سفید و خاک سیاه | صنع او آفتاب سازد و ماه | |
| آنکه مغزست و این دگرها پوست | وآنکه چون نیک بنگری همه اوست | |
| آنکه او خارج از عبارت ماست | ذات او فارغ از اشارت ماست | |
| نیست انگشت را به حرفش راه | مگر از لا اله الالله | |
| خرد ادراک ذات او نکند | فکر ضبط صفات او نکند | |
| دور و نزدیک و آشکار و نهان | کردگار جهانیان و جهان | |
| همه کروبیان عالم غیب | سر فرو برده زین دقیقه به جیب | |
| هر چه کرد و کند به هر دو سرا | کس ندارد مجال چون و چرا | |
| از حدیث چه و چگونه و چند | هستیش کرده بر زبانها بند | |
| ای منزه کمالت از کم و کاست | هر چه دور از هدایت تو نه راست | |
| راز پنهان آفرینش تو | نتوان دید جز ببینش تو | |
| در نهان نهان نهفته رخت | در عیان همچو گل شکفته رخت | |
| خالق هر چه بود و هست تویی | آنکه بگشود وانکه بست تویی |