ابیات پراکنده که به هم پیوسته نیست

باغ ملک آمد طری از رشحه‌ی کلک وزیر

زان که افشک می‌کند مر باغ و بستان را طری

□

چه نیکو سخن گفت؟ یاری بیاری

که: تا کی کشم از خسر ذل و خواری؟

□

نیل دمنده تویی به گاه عطیت

پیل دمنده به گاه کینه گزاری

□

مرا با تو بدین باب تاب نیست

که تو راز به از من به سر بری

□

آهو ز تنگ کوه بیامد به دشت و راغ

بر سبزه باده خوش بود اکنون، اگر خوری

□

از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی

موزه‌ی چینی می‌خواهم و اسب تازی

□

جهانا، همانا کزین بی‌گناهی

گنه کار ماییم و تو بی کنازی

□

به جمله خواهم یک ماهه بوسه از تو، بتا

به کیچ کیچ نخواهم که فام من توزی

□

ای آن که از عشق تو اندر جگر خویش

آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی

□

ازو بی اندهی بگزین و شادی با تن آسانی

به تیمار جهان دل را چرا باید که بخسانی؟

□

شدم پیر بدین سان و تو هم خود نه جوانی

مرا سینه پر انجوخ و تو چون چفته کمانی

□

زر خواهی و ترنج، اینک این دو رخ من

می خواهی و گل و نرگس، از آن دو رخ جوی

□

سروست آن یا بالا؟ ماهست آن یا روی؟

زلفست آن یا چوگان؟ خالست آن یا گوی؟

□

آمد این نوبهار توبه شکن

پرنیان گشت باغ و برزن و کوی

□

شاعر شهید و شهره فرالاوی

وین دیگر به جمله همه راوی

□

جز برتری ندانی، گویی که آتشی

جز راستی نجویی، ماناتر از وی

□

ای مایه‌ی خوبی و نیک نامی

روزم ندهد بی تو روشنایی