ابیات پراکنده که به هم پیوسته نیست

هر آن که خاتم مدح تو کرد در انگشت

سر از دریچه‌ی رنگین برون کند زرین

□

به سرو ماند، گر سو لاله دار بود

به مورد ماند، گر مورد روید از نسرین

□

گیتیت چنین آید، گردنده بدین سان هم

هم باد برین آید و هم باد فرودین

□

به چنگال قهر تو در، خصم بد دل

بود همچو چرزی به چنگال شاهین

□

ازان کوز ابری باز کردار

کلفتش بسدین و تنش زرین

□

چنان که خاک سر شتی به زیر خاک شوی

نیات خاک و تو اندر میان خاک آگین

□

آن رخت کتان خویش من رفتم و پردختم

چون گرد به ماندستم تنها من واین باهو

□

چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک!

نماند فزون تر ز سالی پرستو؟

□

عاجز شود از اشک و غریو من

هر ابر بهارگاه بابختو

□

دلبرا، زوکی مجال حاسد غماز تو

رنگ من با تو نبندد بیش ازین ملماز تو

□

ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش

ای دریغ! آن گو، هنگام وفا سام گراه

□

هفت سالار، کندرین فلکند

همه گرد آمدند در دو و داه

□

نیست از من عجب که: گستاخم

که تو کردی باولم دسته

□

گاه آرامیده و گه ارغنده

گاه آشفته و گه آهسته

□

منم خو کرده بر بوسش، چنان چون باز بر مسته

چنان بانگ آرم از بوسش، چنان چون بشکنی پسته

□

از مهر او ندارم بی خنده کام و لب

تا سرو سبز باشد و بار آورد پده

□

آتش هجر ترا هیزم منم

و آتش دیگر ترا هیزم پده

□

به جای هر گران مایه فرومایه نشانیده

نمانیدست ساراوی و کره‌ی اوت مانیده

□

گر نعم‌های او چو چرخ دوان

همه خوابست و خواب باد فره

□

در راه نشابور دهی دیدم بس خوب

انگشته‌ی او را نه عدد بود و نه مره