| سرو عقل گر خدمت جان کنند | بسی کار دشوار کسان کنند | |
| بکاهند گر دیده و دل ز آز | بسا نرخها را که ارزان کنند | |
| چو اوضاع گیتی خیال است و خواب | چرا خاطرت را پریشان کنند | |
| دل و دیده دریای ملک تنند | رها کن که یک چند طوفان کنند | |
| به داروغه و شحنهی جان بگوی | که دزد هوی را بزندان کنند | |
| نکردی نگهبانی خویش، چند | به گنج وجودت نگهبان کنند | |
| چنان کن که جان را بود جامهای | چو از جامه، جسم تو عریان کنند | |
| به تن پرور و کاهل ار بگروی | ترا نیز چون خود تن آسان کنند | |
| فروغی گرت هست ظلمت شود | کمالی گرت هست نقصان کنند | |
| هزار آزمایش بود پیش از آن | که بیرونت از این دبستان کنند | |
| گرت فضل بوده است رتبت دهند | ورت جرم بوده است تاوان کنند | |
| گرت گله گرگ است و گر گوسفند | ترا بر همان گله چوپان کنند | |
| چو آتش برافروزی از بهر خلق | همان آتشت را بدامان کنند | |
| اگر گوهری یا که سنگ سیاه | بدانند چون ره بدین کان کنند | |
| به معمار عقل و خرد تیشه ده | که تا خانهی جهل ویران کنند | |
| برآنند خودبینی و جهل و عجب | که عیب تو را از تو پنهان کنند | |
| بزرگان نلغزند در هیچ راه | کاز آغاز تدبیر پایان کنند |