| فلک، ای دوست، ز بس بیحد و بیمر گردد | بد و نیک و غم و شادی همه آخر گردد | |
| ز قفای من و تو، گرد جهان را بسیار | دی و اسفند مه و بهمن و آذر گردد | |
| ماه چون شب شود، از جای بجائی حیران | پی کیخسرو و دارا و سکندر گردد | |
| این سبک خنگ بی آسایش بی پا تازد | وین گران کشتی بی رهبر و لنگر گردد | |
| من و تو روزی از پای در افتیم، ولیک | تا بود روز و شب، این گنبد اخضر گردد | |
| روز بگذشته خیالست که از نو آید | فرصت رفته محالست که از سر گردد | |
| کشتزار دل تو کوش که تا سبز شود | پیش از آن کاین رخ گلنار معصفر گردد | |
| زندگی جز نفسی نیست، غنیمت شمرش | نیست امید که همواره نفس بر گردد | |
| چرخ بر گرد تو دانی که چسان میگردد | همچو شهباز که بر گرد کبوتر گردد | |
| اندرین نیمه ره، این دیو تو را آخر کار | سر بپیچاند و خود بر ره دیگر گردد | |
| خوش مکن دل که نکشتست نسیمت ای شمع | بس نسیم فرحانگیز که صرصر گردد | |
| تیره آن چشم که بر ظلمت و پستی بیند | مرده آن روح که فرمانبر پیکر گردد | |
| گر دو صد عمر شود پرده نشین در معدن | خصلت سنگ سیه نیست که گوهر گردد | |
| نه هر آنرا که لقب بوذر و سلمان باشد | راست کردار چو سلمان و چو بوذر گردد | |
| هر نفس کز تو برآید، چو نکو در نگری | آز تو بیشتر و عمر تو کمتر گردد | |
| علم سرمایهی هستی است، نه گنج زر و مال | روح باید که از این راه توانگر گردد | |
| نخورد هیچ توانگر غم درویش و فقیر | مگر آنروز که خود مفلس و مضطر گردد | |
| قیمت بحر در آن لحظه بداند ماهی | که بدام ستم انداخته در بر گردد | |
| گاه باشد که دو صد خانه کند خاکستر | خسک خشک چو همصحبت اخگر گردد | |
| کرکسان لاشه خورانند ز بس تیره دلی | طوطیانرا خورش آن به که ز شکر گردد |