| آنکس که چو سیمرغ بی نشانست | از رهزن ایام در امانست | |
| ایمن نشد از دزد جز سبکبار | بر دوش تو این بار بس گرانست | |
| اسبی که تو را میبرد بیک عمر | بنگر که بدست کهاش عنانست | |
| مردمکشی دهر، بی سلاح است | غارتگری چرخ، ناگهانست | |
| خودکامی افلاک آشکار است | از دیدهی ما خفتگان نهانست | |
| افسانهی گیتی نگفته پیداست | افسونگریش روشن و عیانست | |
| هر غار و شکافی بدامن کوه | با عبرت اگر بنگری دهانست | |
| بازیچهی این پرده، سحربازیست | بی باکی این دست، داستانست | |
| دی جغد به ویرانهای بخندید | کاین قصر ز شاهان باستانست | |
| تو از پی گوری دوان چو بهرام | آگه نه که گور از پیت دوانست | |
| شمشیر جهان کند مینماند | تا مستی و خواب تواش فسان است | |
| بس قافلهی گم گشته است از آنروز | کاین گمشده، سالار کاروانست | |
| بس آدمیان پای بند دیوند | بسیار سر اینجا بر آستانست | |
| از پای در افتد به نیمهی راه | آن رفته که بی توشه و توانست | |
| زین تیره تن، امید روشنی نیست | جانست چراغ وجود، جانست | |
| شادابی شاخ و شکوفه در باغ | هنگام گل از سعی باغبانست | |
| دل را ز چه رو شورهزار کردی | خارش بکن ایدوست، بوستانست | |
| خون خورده و رخسار کرده رنگین | این لعل که اندر حصار کانست | |
| آری، سمن و لاله روید از خاک | تا ابر بهاری گهر فشانست | |
| در کیسهی خود بین که تا چه داری | گیرم که فلان گنج از فلانست |