| گویند عارفان هنر و علم کیمیاست | وان مس که گشت همسر این کیمیا طلاست | |
| فرخنده طائری که بدین بال و پر پرد | همدوش مرغ دولت و همعرصهی هماست | |
| وقت گذشته را نتوانی خرید باز | مفروش خیره، کاین گهر پاک بی بهاست | |
| گر زندهای و مرده نهای، کار جان گزین | تن پروری چه سود، چو جان تو ناشتاست | |
| تو مردمی و دولت مردم فضیلت است | تنها وظیفهی تو همی نیست خواب و خاست | |
| زان راه باز گرد که از رهروان تهی است | زان آدمی بترس که با دیو آشناست | |
| سالک نخواسته است ز گمگشته رهبری | عاقل نکرده است ز دیوانه بازخواست | |
| چون معدنست علم و در آن روح کارگر | پیوند علم و جان سخن کاه و کهرباست | |
| خوشتر شوی بفضل زلعلی که در زمی است | برتر پری بعلم ز مرغی که در هواست | |
| گر لاغری تو، جرم شبان تو نیست هیچ | زیرا که وقت خواب تو در موسم چراست | |
| دانی ملخ چه گفت چو سرما و برف دید: | تا گرم جست و خیز شدم نوبت شتاست | |
| جان را بلند دار که این است برتری | پستی نه از زمین و بلندی نه از سماست | |
| اندر سموم طیبت باد بهار نیست | آن نکهت خوش از نفس خرم صباست | |
| آن را که دیبهی هنر و علم در بر است | فرش سرای او چه غم ارزانکه بوریاست | |
| آزاده کس نگفت ترا، تا که خاطرت | گاهی اسیر آز و گهی بستهی هواست | |
| مزدور دیو و هیمهکش او شدیم از آن | کاین سفله تن گرسنه و در فکرت غذاست | |
| تو دیو بین که پیش رو راه آدمی است | تو آدمی نگر که چو دستیش رهنماست | |
| بیگانه دزد را بکمین میتوان گرفت | نتوان رهید ز آفت دزدی که آشناست | |
| بشناس فرق دوست ز دشمن بچشم عقل | مفتون مشو که در پس هر چهره چهرههاست | |
| جمشید ساخت جام جهانبین از آنسبب | کگه نبود ازین که جهان جام خودنماست |