| خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت | به قصد جان من زار ناتوان انداخت | |
| نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود | زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت | |
| به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد | فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت | |
| شراب خورده و خوی کرده میروی به چمن | که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت | |
| به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم | چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت | |
| بنفشه طره مفتول خود گره میزد | صبا حکایت زلف تو در میان انداخت | |
| ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردم | سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت | |
| من از ورع می و مطرب ندیدمی زین پیش | هوای مغبچگانم در این و آن انداخت | |
| کنون به آب می لعل خرقه میشویم | نصیبه ازل از خود نمیتوان انداخت | |
| مگر گشایش حافظ در این خرابی بود | که بخشش ازلش در می مغان انداخت | |
| جهان به کام من اکنون شود که دور زمان | مرا به بندگی خواجه جهان انداخت |