| همه موبدان تا جهان شد سیاه | بر آیین خورشید بنشست ماه | |
| به گفتند زین گونه با کینه جوی | نبد سوی یک موی زان گفت وگوی | |
| چوشب تیره شد گفت با موبدان | شمارا بباید شد ای بخردان | |
| من امشب بگردانم این با پسر | زهر گونه‌یی دانش آرم ببر | |
| ز لشگر بخوانیم داننده بیست | بدان تا بدین بر نباید گریست | |
| برفتند دانندگان از برش | بیامد یکی موبد از لشکرش | |
| چو بنشست ماهوی با راستان | چه بینید گفت اندرین داستان | |
| اگر زنده ماند تن یزدگرد | ز هر سو برو لشکر آیند گرد | |
| برهنه شد این راز من در جهان | شنیدند یکسر کهان و مهان | |
| بیاید مرا از بدش جان به سر | نه تن ماند ایدر نه بوم و نه بر | |
| چنین داد پاسخ خردمند مرد | که این خود نخستین نبایست کرد | |
| اگر شاه ایران شود دشمنت | ازو بد رسد بی‌گمان برتنت | |
| وگر خون او را بریزی بدست | که کین خواه او در جهان ایزدست | |
| چپ و راست رنجست و اندوه و درد | نگه کن کنون تا چه بایدت کرد | |
| پسر گفت کای باب فرخنده رای | چو دشمن کنی زو بپرداز جای | |
| سپاه آید او را ز ما چین و چین | به ما بر شود تنگ روی زمین | |
| تو این را چنین خردکاری مدان | چوچیره شدی کام مردان بران | |
| گر از دامن او درفشی کنند | تو را با سپاه از بنه برکنند |