| یکی یادگاری ز ساسانیان | که چون او نبندد کمر بر میان | |
| پدر بر پدر داد و دانش‌پذیر | ز نوشین روان شاه تا اردشیر | |
| بود اردشیرش بهشتم پدر | جهاندار ساسان با داد و فر | |
| که یزدانش تاج کیان برنهاد | همه شهریارانش فرخ نژاد | |
| چو تو بود مهتر به کشور بسی | نکرد اینچنین رای هرگز کسی | |
| چو بهرام چو بین که سیصد هزار | عناندار و بر گستوان ور سوار | |
| به یک تیر او پشت برگاشتند | بدو دشت پیکار بگذاشتند | |
| چواز رای شاهان سرش سیر گشت | سر دولت روشنش زیر گشت | |
| فرآیین که تخت بزرگی بجست | نبودش سزادست بد را بشست | |
| بران گونه برکشته شد زار و خوار | گزافه بپرداز زین روزگار | |
| بترس از خدای جهان آفرین | که تخت آفریدست و تاج و نگین | |
| تن خویش بر خیره رسوا مکن | که بر تو سر آرند زود این سخن | |
| هر آنکس که با تو نگوید درست | چنان دان که او دشمن جان تست | |
| تو بیماری اکنون و ما چون پزشک | پزشک خروشان به خونین سرشک | |
| تو از بنده‌ی بندگان کمتری | به اندیشه‌ی دل مکن مهتری | |
| همی کینه با پاک یزدان نهی | ز راه خرد جوی تخت مهی | |
| شبان زاده را دل پر از تخت بود | ورا پند آن موبدان سخت بود | |
| چنین بود تابود و این تازه نیست | که کار زمانه برانداره نیست | |
| یکی رابرآرد به چرخ بلند | یکی را کند خوار و زار و نژند | |
| نه پیوند با آن نه با اینش کین | که دانست راز جهان آفرین |