| جهاندار کیخسرو از پشت اوی | بیامد جهان کرد پرگفت و گوی | |
| نیا را به خنجر به دونیم کرد | سرکینه جویان پر از بیم کرد | |
| چهارم سخن کین ارجاسپ بود | که ریزنده خون لهراسپ بود | |
| چو اسفندیار اندر آمد به جنگ | ز کینه ندادش زمانی درنگ | |
| به پنجم سخن کین هرمزد شاه | چو پرویز را گشن شد دستگاه | |
| به بندوی و گستهم کرد آنچ کرد | نیا ساید این چرخ گردان ز گرد | |
| چو دستش شد او جان ایشان ببرد | در کینه را خوار نتوان شمرد | |
| تو را زود یاد آید این روزگار | به پیچی ز اندیشه‌ی نابکار | |
| توزین هرچ کاری پسر بدرود | زمانه زمانی همی‌نغنود | |
| به پرهیز زین گنج آراسته | وزین مردری تاج و این خواسته | |
| همی سر به پیچی به فرمان دیو | ببری همی راه گیهان خدیو | |
| به چیزی که برتو نزیبد همی | ندانی که دیوت فریبد همی | |
| به آتش نهال دلت را مسوز | مکن تیره این تاج گیتی فروز | |
| سپاه پراگنده راگرد کن | وزین سان که گفتی مگردان سخن | |
| ازی در به پوزش برشاه رو | چو بینی ورا بندگی ساز نو | |
| وزان جایگه جنگ لشکر بسیچ | ز رای و ز پوزش میاسای هیچ | |
| کزین بدنشان دو گیتی شوی | چو گفتار دانندگان نشنوی | |
| چو کاری که امروز بایدت کرد | به فردا رسد زو برآرند گرد | |
| همی یزدگرد شهنشاه را | بتر خواهی ازترک بدخواه را | |
| که در جنگ شیرست برگاه شاه | درخشان به کردار تابنده ماه |