| به بهرام گفتند انوشه بدی | ز راه نیستان چرا آمدی | |
| که بی‌مر سپاهست پیش اندرون | همه جنگ را دست شسته به خون | |
| چنین گفت بهرام کایدر سوار | نباشد جز از لشکر شهریار | |
| فرود آمدند اندران نیستان | همه جنگ را تنگ بسته میان | |
| شنیدم که چون ما ز پرده سرای | بسی چیدن راه کردیم رای | |
| جهاندار بگزید نستود را | جهان جوی بی‌تار و بی‌پود را | |
| ابا سه هزار از سواران مرد | کجا پای دارند روز نبرد | |
| بدان تا بیاید پس ما دمان | چو بینم مر او را سرآرم زمان | |
| همه اسپ را تنگها برکشید | همه گرد این بیشه لشکر کشید | |
| سواران سبک برکشیدند تنگ | گرفتند شمشیر هندی به چنگ | |
| همه نیستان آتش اندر زدند | سپه را یکایک بهم بر زدند | |
| نیستان سراسر شد افروخته | یکی کشته و دیگری سوخته | |
| چونستود را دید بهرام گرد | عنان باره‌ی تیزتگ را سپرد | |
| ز زین برگرفتش به خم کمند | بیاورد و کردش هم آنگه ببند | |
| همی‌خواست نستود زو زینهار | همی‌گفت کای نامور شهریار | |
| چرا ریخت خواهی همی خون من | ببخشای بر بخت و ارون من | |
| مکش مر مرا تا دوان پیش تو | بیایم بوم زار درویش تو | |
| بدو گفت بهرام من چون تو مرد | نخواهم که باشد به دشت نبرد | |
| نبرم سرت را که ننگ آیدم | که چون تو سواری به جنگ آیدم | |
| چو یابی رهایی ز دستم بپوی | ز من هرچ دیدی به خسرو بگوی |