| نهاده بکوت و به بهرام چشم | دو دیده پر از آب و دل پر ز خشم | |
| چو رومی به نیزه درآمد زجای | جهانجوی بر جای بفشارد پای | |
| چو نیزه نیامد برو کارگر | بر وی اندر آورد جنگی سپر | |
| یکی تیغ زد بر سر و گردنش | که تاسینه ببرید تیره تنش | |
| چو آواز تیغش به خسرو رسید | بخندید کان زخم بهرام دید | |
| نیاطوس جنگی بتابید چشم | ازان خنده‌ی خسرو آمد بخشم | |
| به خسرو چنین گفت کای نامدار | نه نیکو بود خنده درکارزار | |
| تو رانیست از روم جز کیمیا | دلت خیره بینم بکین نیا | |
| چو کوت هزاره به ایران و روم | نبینند هرگز به آباد بوم | |
| بخندی کنون زانک اوکشته شد | چنان دان که بخت تو برگشته شد | |
| بدو گفت خسرو من از کشتنش | نخندم همی وز بریده تنش | |
| چنان دان که هرکس که دارد فسوس | همو یابد از چرخ گردنده کوس | |
| مرا گفت کز بنده بگریختی | نبودت هنر تا نیاویختی | |
| ازان بنده بگریختن نیست ننگ | که زخمش بدین سان بود روز جنگ | |
| وزان روی بهرام آواز داد | که‌ای نامداران فرخ نژاد | |
| یلان سینه و رام و ایزد گسسپ | مرین کشته را بست باید بر اسپ | |
| فرستید ز ایدر به لشکر گهش | بدان تابریده ببیند شهش | |
| تن کوت رازود برپشت زین | بتنگی ببستند مردان کین | |
| دوان اسپ با مرد گردن فراز | همی‌شد به لشکر گه خویش باز | |
| دل خسرو ازکوت شد دردمند | گشادند زان کشته بند کمند |