| نوشت اندران نامه‌های دراز | که این مهتر گرد گردن فراز | |
| همه نامه‌های تو برخواندیم | فرستاده را پیش بنشاندیم | |
| به گفتار بیکار با خسرویم | به دل با تو همچون بهار نویم | |
| چولشکر بیاری بدین مرز وبوم | که اندیشد از گرز مردان روم | |
| همه پاک شمشیرها برکشیم | به جنگ اندورن رومیان را کشیم | |
| چو خسرو ببیند سپاه تو را | همان مردی و پایگاه تو را | |
| دلش زود بیکار ولرزان شود | زپیشت چو روبه گریزان شود | |
| بدان نامه‌ها مهر بنهاد شاه | ببرد ان پسندیده‌ی نیک خواه | |
| بدو گفت شاه ای خردمند مرد | برش گنج یابی ازین کارکرد | |
| مرو را گهر داد و دینار داد | گرانمایه یاقوت بسیار داد | |
| بدو گفت کاین نزد چوبینه بر | شنیده سخنها برو بر شمر |