| ازیشان کسی روی پاسخ ندید | زن بی‌زبان خامشی برگزید | |
| ازان چاره نزدیک قیصر شدند | ببیچارگی نزد داور شدند | |
| که هرچند گفتیم ودادیم پند | نبد پند ما مر ورا سودمند | |
| چنین گفت قیصر که بد روزگار | که ما سوکواریم زین سوکوار | |
| ازان نامداران چو چاره نیافت | سوی رای خراد بر زین شتاف | |
| بدو گفت کای نامدار دبیر | گزین سر تخمه‌ی اردشیر | |
| یکی سوی این دختر اندر شوی | مگر یک ره آواز او بشنوی | |
| فرستاد با او یکی استوار | ز ایوان به نزدیک آن سوکوار | |
| چوخراد بر زین بیامد برش | نگه کرد روی و سر و افسرش | |
| همی‌بود پیشش زمانی دراز | طلسم فریبنده بردش نماز | |
| بسی گفت و زن هیچ پاسخ نداد | پراندیشه شد مرد مهتر نژاد | |
| سراپای زن راهمی‌بنگرید | پرستندگان را بر او بدید | |
| همی‌گفت گر زن زغم بیهش است | پرستنده باری چرا خامش است | |
| اگر خود سرشکست در چشم اوی | سزیدی اگر کم شدی خشم اوی | |
| به پیش برش بر چکاند همی | چپ وراست جنبش نداند همی | |
| سرشکش که انداخت یک جای رفت | نه جنبان شدش دست ونه پای رفت | |
| اگرخود درین کالبد جان بدی | جز از دست جاییش جنبان بدی | |
| سرشکش سوی دیگر انداختی | وگر دست جای دگر آختی | |
| نبینم همی جنبش جان و جسم | نباشد جز از فیلسوفی طلسم | |
| بر قیصر آمد بخندید وگفت | که این ماه رخ را خرد نیست جفت |